Πιστεύω ακράδαντα πλέον πως η Ελλάδα θα πρέπει να πάρει την απόφαση να
ξεμακρύνει από την στάση αυτού του διεθνολογικού «δονκιχωτισμού» και να αρχίσει να
δομεί άμεσα και γρήγορα μια ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική στα πλαίσια της
Είναι σαφές και κατανοητό από τους περισσότερους, όσο μπορώ να διακρίνω, ότι το
τελευταίο διάστημα έχουν γίνει βήματα στο επίπεδο των διπλωματικών επαφών. Τα
γεγονότα το αποκαλύπτουν. Επαφές με τη Γαλλία σε επίπεδο εξοπλισμών και όχι μόνο
(θέλω να πιστεύω), σύναψη στρατηγικής συμφωνίας με τα ΗΑΕ, κοινές ασκήσεις με την
Αίγυπτο και όλες τις παραπάνω, και στο βάθος προσέγγιση με την Ινδία, όταν αυτή
γίνει. Όλα αυτά είναι καλά και στην σωστή κατεύθυνση.
Όμως, οι όποιες κινήσεις στην διπλωματική σκακιέρα το μέγιστο που μπορούν να σου
προσφέρουν πέρα από εξώθεν καλή μαρτυρία, είναι πάνω από όλα χρόνος. Χρόνος
προκειμένου να αναστυλώσεις τους βασικούς συντελεστές εσωτερικής σου ισχύος,
δηλαδή οικονομία και ένοπλες δυνάμεις. Μέσα σε αυτά είναι και ο πληθυσμός αλλά δεν
θα αναφερθώ στο παρόν άρθρο με αυτό. Στόχος λοιπόν είναι πέρα από το να φέρεις
τον αντίπαλο σε δύσκολη θέση με τις επαφές σου, αφενός να προετοιμαστείς
κατάλληλα και αφετέρου να κινητοποιήσεις ακόμα περισσότερο τις εσωτερικές σου
δυνάμεις. Κοινώς να κάνεις μεγάλο το σβέρκο σου!
Ξέχωρα με το τι κινήσεις γίνονται που προφανώς εγώ αγνοώ, και μακάρι να γίνονται,
μέχρι στιγμής το πολιτικό σύστημα δεν μου δίνει την εντύπωση ότι έχει καταλάβει
ακριβώς που πάει το πράγμα, ούτε ότι έχει ζυγίσει τις καταστάσεις όσο θα περίμενα.
Διαβάζουμε δηλαδή δηλώσεις αξιωματούχων και πολιτικών προΰστάμενων που
συνεχώς επαναλμβάνουν πως η Ελλάδα αναμένει από την Ευρώπη το τάδε, και
περιμένει από την Γερμανία να πράξει το δίνα, και από τους συμμάχους να
σταματήσουν την πώληση εξοπλισμών στην Τουρκία, και γενικά μια προσπάθεια
επικοινωνιακή τουλάχιστον που μας εντοιχίζει για ακόμα μια φορά σε ένα στρατόπεδο
ασφάλειας που για την ω΄ρα δεν φαίνεται διατεθειμένο να μας βοηθήσει.
Και άντε να δεχτώ πως σε επικοινωνιακό επίπεδο είναι λογικό ως ένα σημείο να
επικαλείσαι τους άλλους, αλλά αυτό θα το δεχόμουν αν έβλεπα παράλληλα μια
προσπάθεια να υπάρξει ανασύνταξη στο εσωτερικό. Είμαι από αυτούς που δεν με
πείθει απόλυτα η αγορά πανάκριβων οπλικών πλατφορμών ούτε θέλω να εμπλακώ
ακόμα στην συζήτηση για το τι θα αγοράσει η Ελλάδα, που πλέον μέχρι και αυτό
πέρασε στο επίπεδο της καφενειακής συζήτησης. Μπορούμε να αγοράσουμε ότι θέλετε
αλλά πρώτα πρέπει να έχουμε ένα δόγμα και ένα σχέδιο δράσης και μέσω αυτού να
επιλέξουμε τι μας κάνει.
Κοινώς η επιλογές πρέπει να περιλαμβάνουν το καλύτερο αποτέλεσμα με το λιγότερο
δυνατό κόστος. Πέρα από αυτό όμως η Ελλάδα δείχνει ακόμα μία φορά έστω και λεκτικά, πως εξαρτάται από την προστασία άλλων. Μα καλά τι άλλο θέλουμε να δούμε
ώστε να καταλάβουμε ότι οι δυτικοί σύμμαχοι δεν θέλουν να τα «σπάσουν» με την
Τουρκία; Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα γεωγραφικό σημείο όπου μπορεί να της ασκηθεί
πίεση παντός είδους. Από συμβατική στρατιωτική μέχρι υβριδικού τύπου όπως έγινε και
τον Μάρτιο. Αυτό σημαίνει πως ο παράγοντας ασφάλεια είναι κάτι πολύ πολύτιμο για να
το αφήσεις στα χέρια άλλων και πόσω μάλλον όταν βλέπεις πως αυτοί οι άλλοι στην
καλύτερη θα σου δώσουν φιλικό χτύπημα στην πλάτη.
Τείνουμε να πιστεύουμε πως το σύστημα και οι «άλλοι» θα λειτουργήσουν με ένα τρόπο
όπως τον έχουμε εμείς στο μυαλό μας, χωρίς να μας έχουν δώσει βέβαια τέτοια
δείγματα, και πάνω από όλα χωρίς να τους έχουμε ρωτήσει ώστε να μάθουμε όντως τις
προθέσεις τους. Η επίκληση αξιών και νόμων με μηδενική υποστήριξη τους είναι αυτό
που λένε wishfull thinking, χωρίς αντίκρυσμα. Εμένα αυτό μου δείχνει ότι η πολιτική μας
ελίτ ακόμα και τώρα ελπίζει στην εξώθεν στήριξη και αυτό μόνο ενθαρρυντικό δεν είναι.
Εν κατακλείδι, η Ελλάς οφείλει ακόμα και τώρα εν μέσω πανδημίας να στήσει ένα πλάνο
δράσης με τους όποιους πόρους μπορεί να διαθέσει. Ο εχθρός έχει δείξει ότι δεν θα
μασήσει να σε φέρει σε δύσκολη θέση και όσο δεν βγάζεις δοντάκια ώστε να τα βλέπει
και να σκιάζεται είναι θέμα χρόνου να βρεθείς προ εκπλήξεως.
Υ.Γ. Επειδή μερικοί δεν ξέρουν το ακριβές νόημα του όρου «μείζον συμφέρον», θα
αναφέρω απλώς πως οι κόκκινες γραμμές μπαίνουν στα δυνητικά δικαιώματα και όχι
στην κυριαρχία.
Αλέξανδρος Ιτιμούδης,
Μεταπτυχιακός στην Γεωπολιτική Ανάλυση,Γεωστρατηγική σύνθεση,Σπουδές Άμυνας & Διεθνούς Ασφάλειας
No comments:
Post a Comment